بیقرارم!

از ظهر عاشورا بی قرار شده ام! کجایی منتقم خون خدا ؟ کجایی مرحم رگهای بریده شده مولا ؟ کجایی ؟

آینه های زنگار گرفته ، قرن ها جهالت و سکوت را منعکس می کنند و سالیان سرد و کرخت نیامدنت را فریاد می زنند.

کی می آیی؟ تا زنگار  از قلبهای سیاه شده از تنهایی و بی کسی زمان پاک کنی و گوش هوش زمان را با تلنگری شنوا سازی تا صدای ستمدیدگان بی پناه در آسمان ها طنین افکند و عطر عدالتت ستاره های سوخته و مدفون شده در قلبمان را روشنایی بخشد.

کوچه ها مه آلودند،سحرگاهان  بی تو ،صبحی را نوید می دهند که به تمامی صبح نیست ، آغاز روزیست پرحسرت و بی امید.

کی می آیی؟ تا کابوس شبهای بی فانوس تمام شود ،خورشید به کوچه های تنگ و غم گرفته کاهگلی پای گذارد و نسیم شادی بخش امید تن رهگذران را نوازش کند.

آه که باز جمعه می آیدو من در ثانیه ثانیه های آدینه تحلیل میروم . گواه پرسه های تنهایی من در لحظات انتظار ، تپه ای ماسه ای و زنگاری رنگ است که سکوت را می شنود ، دردهایم را می بیند و به خاطر حال زارم منجی ام را صدا می زند.

کی می آیی؟ تا بدون فاصله حضورت را حس کنم و به سوی ظهورت نماز بگذارم .

کی می آیی؟ منتقم خون خدا ؟