در ابتدا هیچ و نیست بودم ، اصلا نبودم ، مقتدرانه گفتی باش؛ هست شدم.

نقاش بی نقش ،نقش زدی وجودم را و با عنایت بی علتت گفتی بمان ؛ ماندم و غرق شدم در احساس بودن.

می دانم حکیمی ، پس عبث نیستم . کائنات تا به حال مرا نگاه داشته پس بیهوده نیستم.

سالها از هست شدنم می گذرد و تعلقات بر پایم زنجیر زده اند ، محکم چسبیده ام به زمین و تن خاکی ام.

داشته هایم را محکم گرفته ام و در آرزوی رسیدن به نداشته هایم گام بر میدارم و گاه می دوم.

وصال به معنای حقیقی کار من نیست ؛ زنجیر تعلقات گسستن ، پر گشودن ، تابی کران پرواز کردن در وجودت هست گشتن ،مرد می خواهد.

دل شب رنگ من در انتظار عبور از دهلیزهای نورانی امید به آینده  ،در آرزوی وصالت و در دور دست خیال ،گاه ثانیه ها را رنگی می بیند.

باید پاره کنم زنجیر تعلقات را ، رها کنم تن خاکی ام را.

شاید در آن روز که بی رنگ شوم ، مرا بخوانی

                                                           و بگویی بمان

                                                                           و مرا غرق کنی در احساس بودن

                                                                                                                     ماندن و یکی شدن.